خدیا شکرت

بعضی وقتا بعضی از تصمیمات زندگی جوری هستن که برای عملی کردن و رسیدن بهشون،باید جنگید.هر جنگی هم یه سری قربانی و تلفاتی داره؛من الان دقیقا توی همین نقطه ام...برای ایندم ،هدفام،زندگیم،پیشرفتم و....یه تصمیمی گرفتم که عملی کردنش قربانی میده...موندم توی دوراهی...یه دوراهی بدگیج کنندهسخت...واقعا گیجمنمیدونم چیکار کنمرسیدن به هدفام یا ارامش بقیه...نمیتونم خودخواه باشماز طرفی خودم هم برای خودم مهمم و اگر تصمیمم رو عملی کنم یه گام بزرگ توی زندگیم برداشتم که همیشه توی ذهنم میساختمش و براش برنامه داشتم...از دوراهی متنفرمبا مشورت کردن هم راهی به روم باز نشد فقط ذهنم درگیر تر از قبل شد...فکر کنم فعلا بهترین راه حل صبر باشه؛باید صبر کنم ببینم زمان میتونه به تصمیمم کمک کنه یا نه...نمیخوام جا بزنم ولی کمی خستم؛ذهنم از این همه تشویش خسته اس...ولی من اهل جا زدن نیستم چون هدفام و ایندم برام مهمن.چقدر خوبه که این وب رو دارم.وقتی اینجا مینویسم ذهنم کمی خالی میشه؛شما رو هم دارم دوستای خوبم که همیشه دلگرمی میدید.مینویسم که چند سال دیگه برگردم و بخونم و یادم بیاد توی چه نقطه ای بودم و چه کردم. برچسب‌ها: امیدوار, صبر, زمان خدیا شکرت...

امسال تولد ۲۲ سالگیم بود.۲۱ مرداد ۱۴۰۰ولی امسال متفاوت تر از هر سالی بود.خواهر یکی از دوستان نزدیک و عزیزم فوت شد و روز خاکسپاریش مصادف شد با ۲۱ مرداد ۱۴۰۰.چون در جریان شرایط خواهر دوستم بودم و تقریبا از اوایل مریضیش تا به الان مطلع بودم ،خیلی شوکه شدم و اصلا دل و دماغ هیچی برام نمونده...حس عجیب و ناشناسیه که روز تولدت با روز مرگ کسی یکی باشه...نمیدونم ولی خیلی گیجمواسه یه لحظه از تاریخ تولدم فراری شدم.شاید دیگه هیچوقت توی این روز تولد نگیرم...ولی چقدر خوبه که بعضی از دوستای ادم روز تولدت رو یادشون باشه و با تبریکشون حال دلت رو خوب کنن.بعضی از دوستای دنیای واقعی یادشون بود و تبریک گفتن و مرسی از انار عزیزم که به یاد من بود خدیا شکرت...

سلام بچه ها حالتون چطوره؟؟خیلی خیلی خیلی دلتنگونم خدیا شکرت...